Prezentacja odbiornika z kolekcji Muzeum, uzupełniona o ubytki.
Klawesyn DML 306 (odbiornik domowy monofoniczny lampowy).
Odbiornik radiofoniczny do odbioru stacji radiowych o emisji AM i FM, do których regulacji służą dwa osobne pokrętła. Wyposażony w wewnętrzną antenę ferrytową, posiada 4 zakresy, do których przełączania służą klawisze. Oprócz tego odbiornik wyposażony jest w gniazda do podłączenia anten zewnętrznych AM i FM, uziemienia, gniazdo do podłączenia dodatkowego głośnika, oraz wspólne do podłączenia gramofonu oraz magnetofonu. Po podłączeniu gramofonu lub magnetofonu, do ich uruchomienia służy klawisz umiejscowiony obok klawiszy zmiany fal radiowych. Odbiornik wyposażony jest w potencjometry do zmiany siły głosu oraz barwy tonu i w odróżnieniu od większości radioodbiorników, to nie pokrętło głośności a potencjometr do ustawiania barwy tonu służy za wyłącznik sieciowy.
Układ elektryczny oparty jest na lampach elektronowych (ECC 85 ECH 81 EBF 89 ECL 86). W części wyprodukowanych radioodbiorników o nazwie handlowej „Klawesyn”, głośnik o symbolach ARO 567 był produkowany przez czechosłowacką „Teslę”, a kondensator elektrolityczny przez węgierski oddział „Elmmko”. W pozostałej części wyprodukowanych przez „Z. R. Diora” odbiorników DML 306 znajdowały się głośniki rodzimej produkcji, wykonywał je „Tonsil” i nosiły nazwę GD 16/3/3 a kondensator elektrolityczny wykonywała polska „Elwa”.
Obudowa radioodbiornika wykonana jest z drewnianej sklejki pokrytej mahoniową lub orzechową okleiną. Maskownica głośnika w części odbiorników wykonana jest z tkaniny lub plastiku w formie pionowych srebrnych listewek. Skala oraz front wykonane są z plastiku. W przestrzeni gdzie znajdują się klawisze oraz pokrętła, plastik jest barwiony tak by imitować drewno, natomiast skala oświetlana dwiema żarówkami utrzymana jest w ciemniej tonacji połączonej z kolorem zielonym.
Odbiornik „Klawesyn” układem elektrycznym bardzo przypomina układ radioodbiornika DML – 301 oraz jego następcy DML – 302. Podobne cechy wykazują również radioodbiorniki DML – 351 oraz kolejny z podobnej serii czyli „Harfa” DML – 353, z tą różnicą, że obydwa mają wbudowany w górnej części radioodbiornika gramofon elektryczny. Wszystkie te modele wykazują również podobne cechy plastyczne. W obudowie o identycznych wymiarach jak „Klawesyn” umieszczany był radioodbiornik „Fagot” DMT – 301 produkowany w latach 1970 – 1972.
„Klawesyn” produkowany był przez dzierżoniowskie zakłady radiowe do roku 1975. W tym czasie stosowano już nową technologię budowania radioodbiorników opartą na układach tranzystorowych i w związku z tym, uznaje się że radioodbiornik o symbolu DML 306 był ostatnim odbiornikiem lampowym wytwarzanym przez Zakłady Radiowe Diora.
Lata produkcji: 1972 – 1975
Konstruktor: zespół konstruktorów ZR Diora
Ilość: 120 000 – 132 000
Zakresy fal:
długie: 150 – 285 kHz
średnie: 525 – 1605 kHz
krótkie: 5,9 – 18,1 MHz
UKF: 66 – 73 MHz
Pobór mocy: 40 VA
Zasilanie: sieć 220 V, 50 Hz
Wymiary: 600x205x205 ciężar: około 6kg
Wymiary kolumny głośnikowej: – ciężar: –
