1 sierpnia 1944 roku wybuchło Powstanie Warszawskie. Była to największa akcja zbrojna polskiego podziemia niepodległościowego podczas II wojny światowej. W walce brały udział oddziały Armii Krajowej oraz żołnierze innych polskich formacji.
Powstanie Warszawskie było finalnym etapem Akcji Burza – operacji mającej na celu prowadzenie otwartej walki z Niemcami, także we współpracy z Armią Czerwoną, na obszarach do których wkraczały wojska sowieckie. Żołnierze AK byli jednak przez Sowietów, często po wspólnej walce, atakowani, bądź rozbrajani i aresztowani. Dlatego podstawowym celem powstańców było samodzielne przegnanie Niemców z miasta, zanim wkroczą do niego wojska radzieckie. Liczono, że w ten sposób uda się uchronić polską stolicę od jej faktycznej okupacji przez ZSRR i władze polskie będą mogły przyjmować wkraczających do stolicy Sowietów z pozycji gospodarza.
Szanse powstańców na zwycięstwo od samego początku były minimalne. Niemcy dysponowali miażdżącą przewagą, zwłaszcza na gruncie uzbrojenia i zaopatrzenia. Wielu polskich powstańców nie posiadało jakiejkolwiek broni palnej. Pomimo takiej dysproporcji sił, polskim żołnierzom udało się prowadzić walkę, aż przez 63 dni.
Dla żołnierzy, ludności cywilnej Warszawy oraz samego miasta walka ta skończyła się tragicznie. Zginęło około 15 tysięcy powstańców oraz ponad 150 tysięcy ludności cywilnej. Około 90 % budynków Warszawy zostało zniszczonych lub ciężko uszkodzonych, zarówno podczas walk, jak i w kolejnych miesiącach, podczas celowej i metodycznej destrukcji miasta przez Niemców.
W 79. rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego pamiętajmy zarówno o heroizmie powstańców jak i o wszystkich ofiarach walk i dokonanych przez Niemców zbrodni.
